Όλα έχουν ένα τέλος κάποτε.
Ακόμη και η πολιτική καριέρα του Πάνου Καμμένου.
Βέβαια, στην περίπτωσή του ισχύει ότι και εδώ που έφτασε άθλος είναι.
Γιατί ο Πάνος Καμμένος ούτε στόφα μεγάλου στελέχους είχε – γι’ αυτό και του δεν του εμπιστευόταν ούτε κεντρικούς ρόλους στη Βουλή ούτε υπουργεία οι κυβερνήσεις της ΝΔ – ούτε θεωρήθηκε ποτέ ότι μπορούσε να εκφράσει κάποια συνεκτική ιδεολογία.
Για την ακρίβεια, από μικρός έδειξε τη συμπάθειά του προς τις ακροδεξιές «θεωρίες συνωμοσίας», αλλά και προς την ακροδεξιά γενικότερα.
Κοινώς αυτός ήταν με τους «ψεκασμένους», πριν γίνει της μόδας.
Όμως, ήξερε να βλέπει προς τα που φυσάει ο άνεμος.
Και γι’ αυτό κατάλαβε ότι υπήρχε στο χώρο της δεξιάς ένας κενός χώρος για ένα δεξιό «αντιμνημονιακό κόμμα».
Που θα μάζευε ένα μέρος της «πάνω Πλατείας», των αγανακτισμένων αλλά και λίγο «ψεκασμένων», των απογοητευμένων δεξιών.
Ένα κοινό δηλαδή που έψαχνε ατάκες και μια «σημαία» και δεν τον ένοιαζε αν το κόμμα ούτε πρόγραμμα είχε, ούτε όραμα.
Στη διαδρομή βρήκε και βουλευτές και στελέχη, γιατί φάνηκε ότι ήταν σημαία ευκαιρίας με προοπτική.
Και έτσι ο Πανούλης, που είχε φτάσει μόνο μέχρι υφυπουργός Ναυτιλίας, βρέθηκε να είναι αρχηγός κόμματος. Μεγαλεία.
Και μετά βρέθηκε να είναι συγκυβερνήτης για τέσσερα χρόνια.
Και με ένα μεγάλο υπουργείο. Με πολλές στολές. Και φωτογραφήθηκε φορώντας τις σχεδόν όλες.
Πρόσφερε στιγμές ανεπανάληπτου κιτς, όπως την κατάθεση στεφάνου στους… Σαλαμινομάχους.
Διαβάστε Περισσότερα:
ΥΓ: Μη ξεχάσουμε να μαυρίσουμε και όλα τα πουλητάρια, που την κρίσιμη ώρα εγκατέλειψαν τη Νέα Δημοκρατία και τον ακολούθησαν στο κόμμα των "καμένων μυαλών". Λάθος του Κυριάκου που τους έβαλε στο ψηφοδέλτιο, στο χέρι μας όμως είναι να στείλουμε το μήνυμα που τους αξίζει. Μη ξεχνάμε ότι: "Μια φορά προδότης, πάντα προδότης".
No comments:
Post a Comment