Λέρος, Μια βυζαντινή εκκλησιά χαμένη στην θάλασσα !!

 
Ελάτε να διαβάσουμε μαζί αυτά που μας μετέφεραν οι παλαιότεροι γραμμένα σε χαρτί ή από στόμα σε στόμα με ιστορίες που έζησαν οι ίδιοι ή τους τις είπαν οι παππούδες τους. Κάπως έτσι μαθαίνουμε την ιστορία της Λέρου. 
Πλοφούτης η Μπλεφούτης η Πολυφύτης. Είναι ένα από τα βορειότερα μέρη αυτού του τόπου. Περιστοιχίζεται από ψηλά βουνά με πολλά δένδρα και πολλά υπόγεια νερά. Χαρακτηρίζονταν ως ο πλέον υγιεινός τόπος του νησιού. Κατά τα Βυζαντινά χρόνια ήταν ένας σπουδαίος οικισμός, κάτι που επιβεβαιώνεται από τα παμπάλαια θεμέλια κτισμάτων καθώς και από τα πολλά λιθόκτιστα πηγάδια. Αυτά και αλλά πολλά γράφει ο Δ. Οικονομόπουλος το 1888. Όπως μας μεταφέρει με τα γραπτά του, ακριβώς διπλά στη θάλασσα υπήρχε μια τεράστια βυζαντινή εκκλησία, την οποία κατεδάφισε ο τότε ιδιοκτήτης του οικοπέδου για να φυτέψει αμπέλια. Κατά την διάρκεια των εργασιών και καθώς έσκαβαν κατέστρεψαν το εκπληκτικής ομορφιάς ψηφιδωτό πάτωμα της εκκλησίας, το οποίο χρησιμοποίησαν για να χτίσουν τοίχο γύρω από τον αμπελώνα. Τα θεμέλια αυτής της εκκλησίας υπάρχουν μέχρι και σήμερα και μπορείτε να τα δείτε αρκεί η θάλασσα να έχει τραβηχτεί προς τα μέσα. Περίμενα αρκετά μέχρι να έχει ρήχη και να καταφέρω να βγάλω φωτογραφίες τα θεμέλια.
Προς την δυτική πλευρά της εκκλησίας, οι εργάτες κατά την διάρκεια των εργασιών βρήκαν είκοσι τάφους οι οποίο έφεραν σταυρούς. Όταν άνοιξαν τους τάφους διαπίστωσαν ότι ο ενταφιασμός είχε γίνει με κατεύθυνση από την δύση προς την ανατολή. Αυτό δε που έκανε εντύπωση στους εργάτες, ήταν ότι τα κρανία είχαν διπλάσιο μέγεθος από το φυσιολογικό. Το ίδιο συνέβαινε με τους μηρούς και τους βραχίονες. Οι σκελετοί αυτοί ενταφιάστηκαν σε μία άκρη του οικοπέδου και όπως γράφει ο Δ. Οικονομόπουλος όταν έσκαψαν στο ίδιο σημείο το 1888 βρήκαν ξανά κομμάτια από τους σκελετούς, οι οποίοι ήταν πράγματι πολύ μεγαλύτεροι σε μέγεθος από το κανονικό και έτσι πίστεψαν ότι δεν ήταν υπερβολικές οι διηγήσεις των γεωργών. Γενικώς θεωρήθηκαν κολοσσιαίοι σκελετοί. Παρόμοια ευρήματα βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές και στο λιμάνι του Λακκίου. Κάτι ανάλογο βρέθηκε και στην Ρόδο. Υπέθεσαν τότε ότι ήταν Φράγκοι σταυροφόροι πιθανόν Τευτονικής φυλής, οι οποίοι σκοτώθηκαν σε μάχες εναντίον των πειρατών. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν ηλικιωμένοι οι οποίοι επαληθεύουν την ύπαρξη του ψηφιδωτού καθώς και την ύπαρξη μεγάλων οστών τα οποία χρησιμοποιούσαν οι πατεράδες τους για να στηρίξουν τα αμπέλια τους.
Αυτά και αλλά πολλά συνέβαιναν στον άγνωστο για μένα τόπο που μεγάλωσα.
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση του κειμένου.
Η ανάρτηση στηρίζεται σε προσωπική έρευνα, προφορικές πληροφορίες των κ.κ Ν.Α και Γ. καθώς και στην βιβλιογραφία Δ. Οικονομοπουλου και Fragm. Histor Graec.T.III.p.622 παρ. 45 έκδ. Διδότου εν Παρισίοις 1883.