Υπογράφεται από πλέον των 150 Εθνών η Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών (UNCLOS).
Μεταξύ των υπογραφόντων κρατών βρίκεται η Ελλάδα αλλά όχι η Τουρκία. Ο λόγος είναι πως η Σύμβαση του 1994, που ενημέρωσε και αντικατέστησε τις τέσσερις παλιαότερες και θα τεθεί σε εφαρμογή λίγους μήνες μετά (Νοέμβριος του 1994), εξέφρασε τις νέες αντιλήψεις όχι μόνο για τα παράκτια ύδατα, τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα αλλά και για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Βάσει της Σύμβασης ήταν δυνατόν σε ένα κράτος να αυξήσει τα Εθνικά Χωρικά Ύδατά στα 12 ν.μ. εάν το επιθυμούσε και σε συνεννόηση με τα γειτονικά κράτη ενώ αποκτούσε και δικαιώματα εκμετάλλευσης των αλιευμάτων και ορυκτών μετάλλων και υλικών που υπήρχαν στο υπέδαφος του πυθμένα μέχρι 200 ν.μ. από τις ακτές της. Η Σύμβαση προέβλεπε την ίδρυση Διεθνούς Οργάνου για την οργάνωση της εκμετάλλευσης του πυθμένα των θαλασσών (ISA) που όμως λόγω αντιδράσεων κυρίως από τις ΗΠΑ ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε.
Η Τουρκία αντέδρασε άμεσα ανακοινώνοντας τον Νοέμβριο του 1994, πως πιθανή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ν.μ. θα αποτελούσε αιτία πολέμου (casus belli) εφόσον το Αιγαίο ήταν “ειδική περίπτωση” και πως θα διατηρούσε τα ίδια όρια και η ίδια. Φυσικά, αυτό δεν την εμπόδιζε -όπως φαίνεται- να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα της στα 12 ν.μ. στη Μαύρη Θάλασσα και στην Ανατολική Μεσόγειο. Αρνείτο ότι το Καστελόριζο ανήκει στο Αιγαίο και αμφισβητεί την κυριότητα νησιών σε αυτό μιλώντας για καθεστώς “γκρίζων ζωνών” ενώ εφαρμόζει και επικαλείται το Δίκαιο της Θάλασσας μόνο όταν την συμφέρει.
Read more:
No comments:
Post a Comment